بوسه ی سیل

بــا آنکه درحضـــورتو از یاد می روم

غمگین ز راه می رسم و شاد می روم

یک لحظه دیـدن تو غمم می برَد ز یاد

غم نیست بعـد ازان اگراز یاد می روم

می نــــالم ازجفــایت و دادم نمی دهی

ای داد کـــزدرتـــــو به فریاد می روم

زان بــــوسه دان ِلعل که داده ترا خدا

ره تــــوشه ام بیارکه بی زاد می روم

برگِ خزان رسیده ی زردم که شاخه را

از دست می گـــذارم و برباد می روم

دیــــــواربی ثبــــاتم و آماده ی سقوط

سیلم چو بـــوسه داد به بنیاد ، می روم

گرچه فریب خورده ی صد وعده ی توام

بربـــال ِبرق و بـــاد به میعاد می روم

شیرین نمی کنی دهنــم را به بوسه ای

بـــا آنکه تلخکام چـــــوفرهاد می روم

امـــروزاگرکه دانه و آبی به من رسید

روز دگــــر ز خاطــــرصیّاد می روم

     1386/5/24

زیر سایه ی تو

گفتی به من کجـایی کزتوخبرندارم؟

جززیرسایه ی تو ، جای دگرندارم

تصویری ازتودارم دردل نشسته دایم

گرروی چون مهت را،پیش نظرندارم

چندان که بودممکن،دندان به دل فشردم

طاقت برای دوری ، زین بیشترندارم

من بـــا تو همعنانی هــرگزنمی توانم

شـــوق سفراگرهست ، پای سفرندارم

ای آفتابِ تابان،رحمی به حال من کن

بی تو شبم همیشه ، رنگِ سحرندارم

تادوردست رفتن،خودرابه تورساندن

در وهم هم نگنجد، وقتی که پرندارم

آیی چوازسفرباز،ازشوق پیش پایت

چون سرنهم به سجده،خواهم که برندارم

پامال کن سرم را،مانندِ خاکِ راهت

کزشـوق دیدن تو ، پروای سرندارم

نتوان گذشت زین عشق،من بهترازتودانم

کــزمن گذرنــداری ، وزتوگذرندارم

شرمنده ازبهارم،زیرا چو بیدِ مجنون

خــم زیـربـار بـــرگم ، امّا ثمرندارم

1386/4/15

     

پی سهبا نوشت :

پانصدمین پست سایه سار زندگی ، دعوتی ست از دوستان عزیز برای شرکت در یک بازی آخر سال . خوشحالم می کنید اگر تشریف بیاورید .

خمیازه ی حسرت

چون که دیــدم درعبـادت بنده ی عادت شدم

از بـــرای امتحان ، یک چند بی طاعت شدم

گر به رغبت جــای کردم برسرخوان ِجهان

بس که خوردم شهدِ زهرآلود،بی رغبت شدم

پیری و درماندگی ، درچشم ِیـارم خوارکرد

گرچه رحمت بودم اوّل ،عاقبت زحمت شدم

درشبِ هجران ، ز غم جان کنده بودم تاسحر

روز وصلش جان به رغبت دادم و راحت شدم

هرچه فرمان می دهد عشقت،مکن چون وچرا

زان که من از این گنه، محروم ازخدمت شدم

دوش چــون در محفل یــاران ، برای سوختن

شمع را آمــــاده دیــــــدم ، آب ازخجلت شدم

دامنم هــرچند چـــون دامان ِیوسف پاک بود

بـــاز هم درعــــاشقی، آلـــوده ی تهمت شدم

ای خــــوشا عبرت گرفتن ازخطای دیگران

وای بــرمن کـــزبرای دیگران عبرت شدم

داشت عالمها بهـــا هرموی من زین پیشتر

تا چه پیش آمد که درچشم تو بی قیمت شدم

بسته دیـــدم بـــاز آغــوش ِترا برروی ِخود

پای تا سر،یک بغل خمیازه ی حسرت شدم

       1386/5/31

چراغ مرده ی دل

ببین درآینـــه و سیـــربـــاغ و گلشن کن

وزآن میـــانــه گلـــی نـــذردامن ِمن کن

بیــــا و دیده ی تــاریک رابه نور رسان

چراغ ِمرده ی دل را دوباره روشن کن

درآبِ دیده ی من پـا منه ، که گفته ترا

که اعتماد به این سیل ِخانمان کَن کن؟

به کلبه ام که زدل اندکی بزرگتراست

دو روز ای بُتِ عاشق گریز،مسکن کن

چه روزها که به درمانده چشم ِمنتظرم

مــــرا ز دولتِ دیـدار،گل به دامن کن

به هیچ کارنیاید چو عضو ِرفته ز کار

بیــا و دستِ مرا بــاز طوق ِگردن کن

لطیف تر ز گلش گفتم و ز من رنجید

خدای من! دل ِکم لطف را ز آهن کن

ز پـــاسبانی ِیک مشت دانــــه بیزارم

بگو به برق،که آتش به کارخرمن کن

1386/4/18

کوه غم عشق

یک مو به تن ازعشق تو آزاد ندارم

ازخویش ، گرفتــــــارتری یاد ندارم

گربند ز پـــــایم بگشایی ، ندهد سود

ســــودای ِرهایی ز توصیّاد ، ندارم

درعشق، تفاوت نکند شادی و اندوه

هرگزنخورم غم ، که دل ِشاد ندارم

چندی ست که ازجور،نگه داشته ای دست

پنــــــداشتــــه ای طاقتِ بیداد ندارم

دردیده ی پُرنم بنشین، یا دل ِخونین

معـــذورم اگــــــرخانه ی آباد ندارم

گفتم که فتد زلفِ تویک روز به چنگم

افسوس کـــه در دست بجزباد ندارم

با کوهِ غم  ِعشق،چه تدبیرتوان کرد

فـــرهـــاد نیَم ، تیشه ی فولاد ندارم

شد جوروجفایت زدلم پاک فراموش

جزمهر و محبّت ز تو در یاد ندارم

          1388/7/18