چراغ مرده ی دل

ببین درآینـــه و سیـــربـــاغ و گلشن کن

وزآن میـــانــه گلـــی نـــذردامن ِمن کن

بیــــا و دیده ی تــاریک رابه نور رسان

چراغ ِمرده ی دل را دوباره روشن کن

درآبِ دیده ی من پـا منه ، که گفته ترا

که اعتماد به این سیل ِخانمان کَن کن؟

به کلبه ام که زدل اندکی بزرگتراست

دو روز ای بُتِ عاشق گریز،مسکن کن

چه روزها که به درمانده چشم ِمنتظرم

مــــرا ز دولتِ دیـدار،گل به دامن کن

به هیچ کارنیاید چو عضو ِرفته ز کار

بیــا و دستِ مرا بــاز طوق ِگردن کن

لطیف تر ز گلش گفتم و ز من رنجید

خدای من! دل ِکم لطف را ز آهن کن

ز پـــاسبانی ِیک مشت دانــــه بیزارم

بگو به برق،که آتش به کارخرمن کن

1386/4/18