شرم حضور

دوش دربزم ، لب مــن به سخن بازنشد

با حـــریفان ،  دل سودا زده دمسازنشد

زیرلب شادی ِاوگفتــم ومَی کردم نوش

غیرپیمـــانه کســــی واقفِ این رازنشد

مطربا! پرده دگـــــرکردی و دیگر،امّا

ســـازبا ناله ی جانسوزمن آن سازنشد

جان ِنــو یافتن ازبوسه،نشد قسمتِ من

ورنه این سوخته دل ،منکراعجازنشد

خاطرازکارجهان،غوطه زنان درزنگ است

دل من خــون شد و این آینه پردازنشد

گرچه مـا خرمن ِبی دانه به آتش دادیم

راضی ازبخشش ِمـــا برق ِسبکتازنشد

خــواهد ازشعله به آسایش ِجاوید رسد

ورنه پــروانه ی ما مانده ز پروازنشد

ای دل ازکفرگذشتی که به ایمان برسی

لیک پـــایـــانِ تـــوهم بهتراز آغازنشد

کس درین قحطِ وفا،گرم به من بازنخورد

یخ مــــا دربغــــل ِهیـــچ کسی بازنشد

"دوستت دارم ِ"من،حیف که ازشرم ِحضور

از دلـــم تـــــا به زبان آمد و ابرازنشد

1386/4/19

فقط یک بوسه

گرچه فزون خواستم،بوسه یکی بود و بس

وه که به آن بوسه دان ، نیست مرادسترس

زلفِ تــرا از دو ســــو ، دور ز رویت کنم

سهم مـــن از آفتاب ، پنـجره ای نور، بس

درصفِ گلهــــا تــــــرا دیده ام ای نازنین

لاله ی رنگین تویی،وان دگران خاروخس

کاش ز تـــو پُـــرشود ، خلوتِ آغوش ِمن

می تپدم دل ز شوق ، می کُشدم این هوس

بلبــــل ِپــــربسته ام ، عـــــاشق ِآزادی ام

بـــــال ِمـرا بازکن ، گـــُل مفشان درقفس

ای تومسیح ِدگـــربا دَم ِ جــان بخش ِخود

تــــازه کنــد روح را با تــــوکشیدن نفس

حـــرفِ ملامتـــگران ، بادِ هوا می شود

زان که من ازراهِ عشق ،پا نکشم بازپس

کُنج ِفراموشی است،گوشه ی راحت مرا

کس نکنــــد یادِ من ، من نکنـــم یادِ کس

دیده ی بارانی ام ، قطره فشان گشت باز

سیـــل مـــرا می بــرد ، آه به دادم برس

     1386/5/26

باغ پرشکوفه ی سرسبز

ابر ِسیاه می رسد از راه ، همراه با ترنّم ِباران

ای باغ ِپُرشکوفهٔ سرسبز ، بگشا بغل به رویِ بهاران

گیسویِ سبزه و رخِ گل را ، شوید چو دست و بالِ خس و خار

ریزد به دشت و کوهْ طراوت ، موجِ گشاده دستی ِباران

حیران به راه دوخته ام چشم ، درانتظارِ پیک و پیامی

امّا نمانده نقشِ قدم نیز ، از کاروانِ رفتهٔ یاران

در سینه ای که هیچ فضا نیست ، از بس که دردْ برسرِ درد است

چون عقده هایِ دل بشمارم ، حسرت برم به سبحه شماران

درکارگاهِ قافیه سنجی ، بی ادّعا چو ما نتوان یافت

دردا که اهلِ ذوق گذشتند ، ما مانده ایم و داعیه داران

بی جانمازْ آب کشیدن ، با می پرست نیز نشینم

او را به نوش باد کنم شاد ، گر خود نیَم ز باده گساران

ازگم شدن هراس که دارد؟وز پیچ و خم که خون شودش دل؟

مانندِ سایه گرکه توان رفت ، ره را به پایِ راهسپاران

بی زادِ ره پیاده رَوانیم ، افتادگانِ رفته ز دستیم

حالی نمانده است و مجالی ، از ما دعا رسان به سواران

درعاشقی ، ز طالعِ وارون شهرت نیافتند ، وگر نه

ناکام تر ز لیلی و مجنون ، گمنام رفته اند هزاران

شاید دعایِ باده پرستان ، گردانَد ازتو دیدهٔ بد را

ساقی! چو خُم نقاب گشاید ، جامی نیاز کن به خماران

***

امروز اگرکه می گذرد سخت ، امّیدِ ما به راحتِ فرداست

در زیرِ ناودان ننشینیم ، وقتی که جَسته ایم ز باران

1386/3/17

مست دیدار

خــون زغفلت دررگم افسرد ، هشیارم کنید

خواب من سنگین ترازکوه است،بیدارم کنید

بی دم ِجان بخش ِجانان،تنگ شد برمن نفس

ای عزیزان! ازهـــوای تـــازه سرشارم کنید

ظلمت جــــاوید دارد کلبـــه ی بی نـــورمن

روی آن مهپــــاره را شمـــع شب تارم کنید

من به عشق او،جهان رادوست دارم همچوجان

ورنـــه می گفتم که ازجـــان نیزبیزارم کنید

می زند برشیشه ی دل سنگ،حرف هجریار

ازمـــــروّت دورباشد گـــرکــــه آزارم کنید

هــوش را گه گاه با جــــامی برانید از سرم

چنــــــد ساعت ازغم دنیـــــــا سبکبارم کنید

هیچ کاری درجهان خوشترنمی بینم زعشق

گــــــر به کاردیـــــگرم دیدید ، بیکارم کنید

درنمی آید به چشمم هرچه زیبایی که هست

ازجمــــال بی مثـــــــالش مستِ دیدارم کنید

همچـــوآتش ســــرکشی هرگزنمی آید زمن

سرفــــرازی گرکنم ، با خاک هموارم کنید

گـــرکه می خواهیـد حسرتهای الوان آورم

باز با دستِ تهی ، راهی به بازارم کنید

1386/5/13

زنده ی عشق

دل جوانی می کند باآنکه پیرم

زندۀ عشقم ، نمی خواهم بمیرم

مرگ را حق دانم و نزدیک ، امّا

در گمان از وعده های دور و دیرم

خورده ام از دایه شیرمهربانی

نیست با کس کینه ام ، رحمت به شیرم

مجرمان ، گردن فرازانند اینجا

من ز شرم بی گناهی سربه زیرم

درتوانایی گرفتم دستِ هرکس

شد به روزناتوانی دستگیرم

هرچه آمد برسرمن ، ازمن آمد

گرکه ازخود می گریزم ، ناگزیرم

عشق را نازم که دارد لطف بامن

فقرمن می بیند و خوانـــد امیرم

می پرم با بال او در آسمانها

گرچه دراین چاردیواری اسیرم

ای مراخوانده قناری ، نازنطقت

دلکش است ازشورعشق توصفیرم

چون خدا تا دردل من جلوه کردی

غیرت آیینه شد لوح ضمیرم

چشم ودل سیرم ، ولی چشم و دل من

کی زدیدارتو می بینند سیرم؟

کلبۀ درویشی ام رنگی ندارد

پا به چشمم گرنهی ، منت پذیرم

یک بغل دوری زتومانده ست تامن

رفتم ازخود تا درآغوشت بگیرم

دوست دارم درکنارت زنده باشم

دشمن مرگم ، نمی خواهم بمیرم

  1385/7/3