زنده ی عشق

دل جوانی می کند باآنکه پیرم

زندۀ عشقم ، نمی خواهم بمیرم

مرگ را حق دانم و نزدیک ، امّا

در گمان از وعده های دور و دیرم

خورده ام از دایه شیرمهربانی

نیست با کس کینه ام ، رحمت به شیرم

مجرمان ، گردن فرازانند اینجا

من ز شرم بی گناهی سربه زیرم

درتوانایی گرفتم دستِ هرکس

شد به روزناتوانی دستگیرم

هرچه آمد برسرمن ، ازمن آمد

گرکه ازخود می گریزم ، ناگزیرم

عشق را نازم که دارد لطف بامن

فقرمن می بیند و خوانـــد امیرم

می پرم با بال او در آسمانها

گرچه دراین چاردیواری اسیرم

ای مراخوانده قناری ، نازنطقت

دلکش است ازشورعشق توصفیرم

چون خدا تا دردل من جلوه کردی

غیرت آیینه شد لوح ضمیرم

چشم ودل سیرم ، ولی چشم و دل من

کی زدیدارتو می بینند سیرم؟

کلبۀ درویشی ام رنگی ندارد

پا به چشمم گرنهی ، منت پذیرم

یک بغل دوری زتومانده ست تامن

رفتم ازخود تا درآغوشت بگیرم

دوست دارم درکنارت زنده باشم

دشمن مرگم ، نمی خواهم بمیرم

  1385/7/3