سومین روایت سه شنبه شب

آقای رضا افضلی , آقای محمد گرامی , استاد محمد قهرمان , آقای جوادزاده

جلسه ما در حدود ساعت 6 آغاز شد . یکی از خویشاوندان من و عضو انجمن – سیف اله بهادری – صبح به ایست قلبی درگذشته بود و جایش خالی مانده . می خواستم دهمین غزل حافظ را بخوانم , که آقای افضلی رسید و غزلی را که برای تاخیر هواپیما سروده بود , قرائت کرد :

با آن همه تعجیل بی حاصل , پرواز من تاخیر خواهد کرد

                                                این آسمان نیمه بارانی , روز مرا دلگیر خواهد کرد

2- آقای گرامی , غزل :

نمی خواهم لباس فاخری بر واژگان باشم

                                                   قلم مزد زبانبازی به دست این و آن باشم

3- آقای خیبری , غزل :

اجاق خانه نمی سوزد و هوا سرد است

                                            زمان به دست زمستان پست نامرد است

4- آقای جمالی که تار بسیار خوبی می نوازد , چون می خواست زودتر برود , به جای پایان جلسه , در میانه کار , , به همراه تار خود , ترانه ای از ساخته های استاد همایون خرم را خواند .

5- آقای بکتاش , شاعر همدانی ساکن ملایر که به همراه خانم موسوی زاده آمده بود و برای کودکان و نوجوانان می سراید , چند تا از شعرهایش را قرائت کرد .

6- خانم موسوی زاده : شعر نوی داشت به یاد مرحومه مادر خود .

7- خانم تتاردار : یک قطعه ادبی زیبا .

8- خانم سمرجلالی : یک مثنوی از سروده های پدر خود

9-دوشیزه غزاله قلوئی : غزلی از حامد حسین خانی

10 – دوشیزه سروناز اسلامی : شعر نوی از ساخته های خودش

11- آقای ناصری , غزل :

که گفته است دل خسته پای بند تو نیست ؟

                                             مگو به طعنه که این صید در کمند تو نیست

12 – آقای عبدالهیان : مرثیه ای برای شادروان ایرج افشار

13 – آقای عرفانیان , غزل :

از این سیاهکاری دوران دلم گرفت

                                            از عصر بی پناهی انسان دلم گرفت

14 – آقای ابراهیمی , استاد خوشنویس که حافظه خوبی دارد , غزلی از مرحوم صاحبکار خواند .

15 – و درپایان , من یک غزل و یک رباعی :

ز دستم گر بیفتد دل , ز خاکش بر نمی داری

عزیز من ! نمی دانی , نه دلجویی , نه دلداری

چو نگذاری مرا تا با تو دیداری کنم تازه

به پیغامت قناعت می کنم از روی ناچاری

نگویم مهربانی رفته از یادت , ولی گویم

دلت با من در اول مهربانتر بود پنداری

چو می بینم ترا , خواهم چو جان گیرم در آغوشت

تو گامی پیش نه , گر من کنم از شرم , خودداری

نگاه مهربان را بر سر بالین من بنشان

اگر از چشم بیمارت , نمی آید پرستاری !

هوای تازه ای بودی که چون دور از تو افتادم

نفس هم سرزند از سینه ی تنگم به دشواری

اگر یادت نباشد همنشینم در دل شبها

که زنگ غم زداید از دلم , از روی غمخواری ؟

اگر گویم بیا تا وصل , جان تازه ام بخشد

ز هجرم می کشی , اما به روی خود نمی آری

مده بار دگر , افسردگی را سر به جان من

که دیری نیست کز رویم پریده , رنگ بیماری

شب هجران که جای خواب خوش در چشم من خالی ست

ز بد خوابی , پناهم می دهد تا صبح , بیداری !

90/11/26

بر هم زن جلوه سرابم , آبم

بی نورم و نور می دهم مهتابم

از منت و ناز باغبانم فارغ

مانند گل شکفته در مردابم !

90/12/1