باب آشنایی

غمم چون بگذرد از حد , زمردن شاد خواهم شد

به یک جان دادن از صد دردسر , آزاد خواهم شد

درین دوران که آتش را ز شدت آب می سازد

اگر سنگین تر از خاکم , سبک چون باد خواهم شد

ز نرمی رویگردان بودم اول از دل آزاری

ندانستم که آخر دشنه ی فولاد خواهم شد

خراجی بست بیش از دخل بر ملک وجود من

خراب عامل جورم , کجا آباد خواهم شد؟

ندانم تیشه را بر ریشه می باید زدن یا سر؟

ز رسم کار چون آگه شدم , فرهاد خواهم شد

چو استعداد من گل کرد در مشق جنون , گفتم

که گر شاگردی مجنون کنم , استاد خواهم شد

فتد هر روز خشتی تازه از بنیاد سست من

ندانستم که این سان زود بی بنیاد خواهم شد

من از بی دست و پایی های خود چون سایه دانستم

که از افتادگی , پامال صد بیداد خواهم شد

به نرمی هرچه پندت می دهم , نشنیده می گیری

رسانم تا به گوشت خویش را , فریاد خواهم شد

ز دل تا لب شکایت چیده ام بر روی هم از تو

ولی گر وا کنم لب , گنگ مادرزاد خواهم شد

به راه بی سرانجامی که بوی خون از آن آید

چو می باید روان شد , هرچه بادا باد , خواهم شد !

اگر رفتم  , نخواهم رفت زود از خاطر یاران

به هر محفل که خالی ماند جایم , یاد خواهم شد

1374/11/11