نخل خزان دیده

به هرکجا که سفرمی کنی ز خانه ی من

عجب کــــه هیچ نگیرد دلت بهانه ی من

هـــــزاربــار  ِغم از دوش دل فروگیری

اگــــرکه سربگذاری دمی به شانه ی من

به وصفِ آن گل ِرو چون سخن طرازشوم

بهـــارمی دمـــــد از شعرعاشقانه ی من

شبـــــــی حکـایتِ روزفــــراق می گفتم

به خـــوابِ ناز فرورفت با فسانه ی من

زبس که زمزمه ی من زعشق سرشاراست

همیشه بــوی غزل می دهد ترانه ی من

خجـل چونخل ِخزان دیده ام ز بی برگی

کجـا بهار و کجــا جلوه ی جوانه ی من

به بــــال ِآه ، روان می کنــــم دعا ، امّا

به هیچ جا نرسد روزوشب روانه ی من

به راهِ صائبِ تبریزمی روم ، که سرود

هلاکِ جلــوه ی برق است آشیانه ی من

    1386/4/30