غزل ثمره زندگیست , حاصلی از عمر , وقتی از عشق گوید و با عشق , بر دلها نشیند
سالها
زیـــن پیشترای کــــاش می دیدم ترا تا
نهان ازخلق ، چون بت می پرستیدم ترا آتشم
درزیــــر ِ خاکستر دوباره جان گرفت تــــا
درین پیرانه سر ، بــــــار دگر دیدم ترا یک
بغل حسرت به دورافکندم ازآغوش ِخود بعد
از آن ، مانندِ جان درخویش پیچیدم ترا چون
بهاران دیدمت تاغرق درجوش ِنشاط بــــــا
دل ِپائیـــــزی ِغمگین ، پسندیدم ترا ای
گل ِمن،گرچه برجا مانده آب و رنگِ تو کاشکی
در غنچگی ازشـاخه می چیدم ترا پرورش
دادم ترا با آبِ چشم ای سرو ِناز تا
به این قامت که می بینی ، رسانیدم ترا گرکه
از پا تا به سر در بوسه ات گیرم،کم است زان
که جز درخوابِ شب،هرگز نبوسیدم ترا ســــــالها
پروانه ات بودم ، ولی ازبختِ بد گــــردِ
سر ای شمع ِبزم آرا ، نگردیدم ترا پیرم
و چون بینمت دُزدانه ،گویم ای دریغ ازچه
آخـــرتا جــــوان بودم ، ندزدیدم ترا 1385/9/13
قالب ساز آنلاین |